Amerika’nın ilk modern sanatçılarından ve Pop sanatının öncüsü olan Davis, 1892 yılında Philadelphia’da doğdu. Annesi Helen Stuart Foulke bir heykeltraştı. Babası Edward Wyatt ise sanat editörüydü. 1890’lardan beri babasıyla birlikte çalışan bir dizi sanatçı ve muhabirle iletişim kurdu. Orange High School’a giden Davis, New York’a giderek Ashcan Okulu’nun önde gelen sanatçısı Robert Henri’nin yanında resim […]
Amerika’nın ilk modern sanatçılarından ve Pop sanatının öncüsü olan Davis, 1892 yılında Philadelphia’da doğdu. Annesi Helen Stuart Foulke bir heykeltraştı. Babası Edward Wyatt ise sanat editörüydü. 1890’lardan beri babasıyla birlikte çalışan bir dizi sanatçı ve muhabirle iletişim kurdu.
Orange High School’a giden Davis, New York’a giderek Ashcan Okulu’nun önde gelen sanatçısı Robert Henri’nin yanında resim eğitimine başladı. Sanatın bir kurallar bütünü ya da teknik bir mesele olmadığını ve mutlak bir güzellik idealinin arayışı olmadığını anladı. Okulda, Hoboken sokaklarından, Harlem salonlarına kadar cesur, dengesiz kentsel sokak sahnelerini tasvir etti.
Davis yaptığı çalışmalar esnasında, ömür boyu arkadaş olacağı iki kişiyle tanıştı: Glenn Coleman ve Henry Glintenkamp. Ve onlarla birlikte Masses’in’ kadrosuna katıldı. Sanat editörü – Ashcan ressamı olan John Sloan için kapak resmi oluşturdular. 1912’de Davis, Henri’nin yanından ayrılarak, Glintenkamp’la bir stüdyo kurdular. Kısa bir süre sonra Davis, editöryal politikadaki farklı görüşlerden dolayı Kitleleri’ terk etti; ancak Harper’s Weekly’ için çalışmaya devam etti.
1913’te Davis’in yaratıcı vizyonu, çalışmalarını Armory Show’da sergileyen en genç sanatçılardan biri haline getirdi. Ashcan Okulu’nun kentsel realist tarzda yarattığı beş suluboya, ona bir miktar tanınma kazandırdı. Daha da önemlisi, Vincent van Gogh, Henri Matisse ve Pablo Picasso’nun da aralarında bulunduğu Avrupalı modernistlerin çalışmalarına maruz bıraktı. Davis’in bakış açısı değişmeye başladı. Soyut sanat sadece Ashcan Gerçekçiliğinden çarpıcı bir sapma sunmakla kalmadı, aynı zamanda caz müziğindeki görsel ritme de hayran bıraktı. Yavaş yavaş, sanatçı modernizmin ilkelerini kendi işine dahil etmeye başladı. Gevşek bir fırça darbesi, sembolize edilmiş renkler ve düzleştirilmiş formları kabul etti. Onun çatıları daha açısal hale geldi ve onun minimal modellemesi oldu. Bu giderek artan soyut şehir manzaralarını sıklıkla sergiledi – özellikle 1916’da Bağımsız Sanatçılar Topluluğu ve bir sonraki yıl New York’taki Sheridan Meydanı Galerisi’nde. 1918’de Birinci Dünya Savaşı’na katılmış olmasına rağmen Davis, Ordu İstihbarat Dairesi için bir haritacı olarak çalıştığı New York’ta kalabildi.
Savaştan sonra Davis, Kübist tarzda çalışmaya devam etti. Ocak 1920’de, Güncel konu arayışında olan genç sanatçılar için mükemmel, ucuz ve egzotik bir yer olan Coleman’a Küba’ya gitti. Davis’in bu iki aylık dönemde yarattığı suluboyalar, gençliğinin kentsel Gerçekçi stiline bir dereceye kadar geri döndüğünü ortaya koydu. Bu cesur, çabuk infekte olmuş suluboyalar, erken dönem Kübist soyutlamalarından biraz daha detaylı olarak ortaya çıktı. Küba’nın egzotik “ötekiliğini” vurgulayarak, sokaklarda dans eden kadınları, tropik bitki örtüsünü ve yerel yöresel mimariyi betimledi. Sanatçılar o yıl New York’a döndüğünde, Davis bir kez daha Amerika’yı fırtına ile çeken Avrupa modernizmine daldı.
1922’de New York’un avangard çevrelerine girdi. Davis’in resim stili dikkate değer ölçüde daha soyut hale geldi. Geometrik ve eşzamanlılık ile deney yapmaya başladı: nesnenin farklı, örtüşen perspektiflerini betimlerken, karmaşık nesneleri temel şekillere, desenlere ve metne ayırdı. Bilinen yer işaretlerini ve yapıları renkli desenlerde düzenlenmiş düz, geometrik şekillere başarıyla indirdi.
Sanatçının Kübizm’e olan tutumu, onu Amerikan’ın ilk modernistlerinden biri olarak yaptı. “Dalgalı çizgiler ve gösterişli renkler” seyircileri büyüledi. 1927-28’deki Yumurta Çırpıcı Serisi’, Amerikan sanat sahnesindeki Güncel şöhret seviyesine çıkmasıyla tanındı. Sanatçının kendi sözleriyle: “Elektrikli bir fan, lastik eldiven ve bir yumurta çırpıcıyı masaya çivilemeye başladım” ve bu natürmorta yalnızca bir yıl boyunca odaklandım. Davis, uzun bir süre boyunca bu natürmort hakkında dikkatli bir çalışma yaparak, her biri formları ve mekânsal algıyı basit bir şekilde farklı şekillerde inceleyen dört resim yaptı.
1928 yılında, Whitney Studio Kulübü’nün (şimdi Whitney Sanat Amerikan Müzesi) Juliana Kuvvetleri, Davis’in iki tablosunu satın aldığında, sanatçı kız arkadaşı Bessie Chosak ile Paris gezisini finanse etmek için gelirleri kullandı. Orada çiftin sonunda evlenmiş olmasına rağmen, bu Davis için romantik bir kaçıştan çok daha fazlaydı. Montparnasse mahallesinde (o dönemde Paris’teki sanat çevrelerine ev sahipliği yapan) bir stüdyo buldu ve yerel kafeleri ve sokakları tasvir eden bir dizi litografi geliştirmeye başladı. Daha sonra, “Oraya vardığım andan itibaren Paris’i sevdim. Her şey insan boyutundaydı.” dedi. Paris’e olan sevgisine rağmen, New York’a dönüşü kaçınılmazdı. Ancak, Davis’in evine geldiği şehir, bir yıl önce terk ettiğinden çok farklıydı. Akıl hocası Robert Henri ölmüştü ve o büyük bir buhran içindeydi.
Depresyon yılları, Davis için yoğun bir politik katılım dönemine işaret ediyordu. 1930’ların ortası, resim tarzında bir değişim gösterdi. Davis çalışmalarında, çizime ve çizgiye vurgu yaptı. Artık Davis, soyut sanatının izleyicilere ulaşmasını sağlama yükümlülüğünü hissetmiştir. Amerika’da soyutlamanın yerini Güncelden teyit etmek onun için çok önemliydi. Davis için, tanınabilir modelleri, formları, metinleri birleştirmek, izleyiciyi görsel olarak resme girmeye, renkleri, çizgiyi ve mekânsal ilişkileri keşfetmeye teşvik etmesi gerekiyordu ve sonunda duygusal bir tepkiyle bunu Gerçekleştirdi.
Sanat tarihçisi Cecile Whiting’e göre Davis, “soyut sanatı Marksizm ve modern endüstriyel toplumla bağdaştırmaya” çalıştı. 1933’te başlayacak olan Sanat Eserleri Projesinin şövale bölümünü çizdi ve daha sonra İş İlerleme İdaresinin Federal Sanat Projesi için duvar resimleri çizdi. Akranları arasında saygı gören Davis, hem Sanatçılar Birliği hem de Amerikan Sanatçılar Kongresi’nde ön plana çıktı.
Karısının ani ölümünden kısa bir süre sonra, 1938’de evlendiği Roselle Springer ile ilişki kurdu.
????????????????????????????
Davis, 1950’lerde Amerikan modernizminin ön saflarında konumunu sürdürmek için çabaladı. Subjektif içeriğe karşıydı, onun yerine sanatla uğraştığı toplumsal ve kültürel sorunları ele almayı tercih ediyordu.
1952 ve 1954’te, Venedik Bienali’nde Amerika Birleşik Devletleri’ni temsil etti. Ayrıca, 1958’de ve 1960’da Guggenheim Uluslararası Ödülü’nü aldı.
Reklam panoları, tütün ürünleri ve ev eşyaları ile ilgili esprili tasvirleri; popüler kültür, tüketim ve medya ile ilgili temalar ile uğraştığı için, resimleri Proto-Pop olarak tanınıyor. Onun etkisi Amerika ve İngiltere’deki büyük Pop sanatçılarının cesur, grafik resimlerinde görülebilir. Andy Warhol, David Hockney . Wayne Thiebaud’un kitlesel üretilen nesnelere ve reklamların görsel diline olan ilgisi de Davis’in sanatına borçludur.
Jazz ve swing müziğini resim ile birlikte düşünen ilk kişilerden biriydi. Parlak, titreyen renkleri, etkileyici çizgileri ve tekrarlayan şekillerini kullanması, caz müziğinin senkopasyonu ve doğaçlamasına benzeyen resimlerinde görsel bir ritim yarattı.
1964’te inme yaşadı ve New York’ta hayatını kaybetti.
Günümüzde sanatçının çalışmaları Chicago Sanat Enstitüsü, Washington DC’deki Ulusal Sanat Galerisi ve New York’taki Whitney Amerikan Sanatı Müzesi koleksiyonlarında yer alıyor.
En önemli eserleri:
Visa, Tuzluk, Odol, Şanslı Grev, Çin Mahallesi, Ev ve Sokak, Yumurta Çırpıcı, Salıncak Manzara, Küba İşçileri, Teknelerle Kompozisyon, Pembe Ev, Deniz Manzarası, Nehir, Perdeler, Aziz, Oturmuş Adam, Sigara, Uçan Halı, Bas Kayalar, Şehir Manzarası, Türkiye’de Alacakaranlık, Kırmızı Poligon, Havana, Doku İle Yapılandırma, Kahve, Doğal Sahne, Kediler, New Jersey Manzarası, Kitap, Komposto ve Camlı Natürmort, Allen’de Ölçekli Çalışma, Babette, Çin Tüccarı, Kombinasyon Betonu, Tekne, Koltuk ve Ağaç, Cliche İçin Detay Çalışması
